Battle of Marathon-Η μάχη του μαραθώνα

2012-07-02 21:24

From wikipedia

The Battle of Marathon (Greek: Μάχη τοῦ Μαραθῶνος, Machē tu Marathōnos) took place in 490 BC, during the first Persian invasion of Greece. It was fought between the citizens of Athens, aided by Plataea, and a Persian force commanded by Datis and Artaphernes. It was the culmination of the first attempt by Persia, under King Darius I, to subjugate Greece. The first Persian invasion was a response to Greek involvement in the Ionian Revolt, when Athens and Eretria had sent a force to support the cities of Ionia in their attempt to overthrow Persian rule. The Athenians and Eretrians had succeeded in capturing and burning Sardis, but were then forced to retreat with heavy losses. In response to this raid, Darius swore to burn down Athens and Eretria. At the time of the battle, Sparta and Athens were the two largest city states.

Once the Ionian revolt was finally crushed by the Persian victory at the Battle of Lade, Darius began plans to subjugate Greece. In 490 BC, he sent a naval task force under Datis and Artaphernes across the Aegean, to subjugate the Cyclades, and then to make punitive attacks on Athens and Eretria. Reaching Euboea in mid-summer after a successful campaign in the Aegean, the Persians proceeded to besiege and capture Eretria. The Persian force then sailed for Attica, landing in the bay near the town of Marathon. The Athenians, joined by a small force from Plataea, marched to Marathon, and succeeded in blocking the two exits from the plain of Marathon. A stalemate ensued for five days, before the Athenians decided to attack the Persians because, under the cover of night, some of the Persian fleet had set sail for Athens. Despite the numerical advantage of the Persians, thehoplites proved devastatingly effective against the more lightly armed Persian infantry, routing the wings before turning in on the centre of the Persian line.

The defeat at Marathon marked the end of the first Persian invasion of Greece, and the Persian force retreated to Asia. Darius then began raising a huge new army with which he meant to completely subjugate Greece; however, in 486 BC, his Egyptian subjects revolted, indefinitely postponing any Greek expedition. After Darius died, his son Xerxes I re-started the preparations for a second invasion of Greece, which finally began in 480 BC.

The Battle of Marathon was a watershed in the Greco-Persian wars, showing the Greeks that the Persians could be beaten; the eventual Greek triumph in these wars can be seen to begin at Marathon. Since the following two hundred years saw the rise of the Classical Greek civilization, which has been enduringly influential in western society, the Battle of Marathon is often seen as a pivotal moment in European history. For instance, John Stuart Millfamously suggested that "the Battle of Marathon, even as an event in British history, is more important than the Battle of Hastings". The Battle of Marathon is perhaps now more famous as the inspiration for the Marathon race. Although historically inaccurate, the legend of the Greek messengerPheidippides running to Athens with news of the victory became the inspiration for this athletic event, introduced at the 1896 Athens Olympics, and originally run between Marathon and Athens.

Battle of Marathon
Part of the Greco-Persian Wars
Ac.marathon.jpg
The plain of Marathon today
Date August/September (Metageitnion), 490 BC
Location Marathon, Greece
Result Decisive Greek victory
Belligerents
Athens,
Plataea		 Persian Empire
Commanders and leaders
Miltiades the Younger,
Callimachus †		 Datis †
Artaphernes
Strength
9,000–10,000 Athenians,
1,000 Plataeans		 20,000–100,000 infantry and 1,000 cavalry (modern estimates)
600 ships, 200,000–600,000 infantry, and 10,000 cavalry (various ancient accounts)
Casualties and losses
192 Athenians,
11 Plataeans (Herodotus)		 6,400 dead
7 ships destroyed (Herodotus)

 

από www.greecetaxi.gr

Η πτώση της τυραννίδας στην Αθήνα και το στέριωμα μιάς καινούριας μορφής πολιτεύματος επισφραγίστηκαν οριστικά το 508 π.χ. Απερίσπαστοι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην οικοδόμηση των νέων θεσμών, που ο εισηγητής τους Κλεισθένης ονόμασε Δημοκρατία. Ο πρώην Τύραννος Ιππίας βρήκε καταφύγιο στην αυλή του Βασιλιά των Περσών, Δαρείου. Εκεί σε κάθε ευκαιρία πίεζε τον Μεγάλο Βασιλιά να εκστρατεύσει στην Αθήνα και να τον αποκαταστήσει στην εξουσία. Τα γεγονότα ομως δεν βοήθησαν.

Η επανάσταση των Ιώνων απασχόλησε τον Δαρείο 6 χρόνια ώσπου να την καταστείλει στα 494 π.χ. Χρειάστηκε άλλα 2 χρόνια να ετοιμαστεί και το 492 π.χ. έστειλε τον γαμπρό του Μαρδόνιο να κατκτήσει την Ελλάδα. Αφορμή ήταν η βοήθεια που πρόσφεραν στους Ίωνες επαναστάτες η Ερέτρια με 5 πλοία και η Αθήνα με 20. Ο στρατός του Μαρδόνιου πεζοπορούσε από τη Μ.Ασία περνώντας απ’ τη Θράκη, όπου οι Βρύγες του έκαναν μαγάλη ζημιά. Ο στόλος ερχόταν παραλιακά. Περιπλέοντας τον Άθω, συνάντησε μεγάλη θαλασσοταραχή και τσακίστηκε. Η εκστρατεία τελείωσε άδοξα κι ο Μαρδόνιος γύρισε πίσω. Ο Δαρείος ξεκίνησε νέα προσπάθεια. Το καλοκαίρι του 490 π.χ. έστειλε πάλι στρατό εναντίον των Ελλήνων. Αρχηγοί ο Δάτις και ο Αρταφέρνης. Μαζί τους και ο Ιππίας που σκόπευε να χτυπήσει από μέσα τη νεαρή Αθηναϊκή Δημοκρατία, με επανάσταση των οπαδών του.
Aυτή τη φορά έφτασαν από τη θάλασσα διασχίζοντας το Αιγαίο, πήραν τη δημοκρατική Νάξο και τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, κυρέυσαν την Κάρυστο και πολιόρκησαν την Ερέτρια που άντεξε έξι μέρες. Κατακτήθηκε με προδοσία και παραδόθηκε στις φλόγες. Έπειτα, οι Πέρσες πέρασαν στην απέναντι παραλία και βγήκαν στην πεδιάδα του Μαραθώνα. Ο Περσικός στρατός ειπώθηκε πως έφτανε τους 100.000 ή και τους 600.000 άντρες. Αριθμοί υπερβολικοί για τα πλοία της εποχής. Υπολογισμοί με βάση την χωρητικότητα των καραβιών και την παράταξη στη μάχη τους κατεβάζουν σε 44.000 άντρες.
O Πεισίστρατος επέβαλε τυραννίδα (δικτατορία), ο Μιλτιάδης, μέλος του γένους των Φιλαιδών που θεωρούσαν προγόνους τους τον Αιακό και τον Αίαντα, έφυγε με αποίκους στη Θράκη κι’ εγκαταστάθηκε στην
εκεί χερσόνησο.
Το 513 π.χ υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τον Μεγάλο Βασιλιά Δαρείο Α΄στην εκστρατεία του εναντίον της Σκυθίας. Μαζί ακολουθούσαν οι από τους Πέρσες εγκατεστημένοι στις Ιωνικές πόλεις τύρανοι. Ο Δαρείος πέρασε τον Δούναβη και παρασυρόταν όλο και πιό βαθειά στον παγωμένο Βορρά. Οι Σκύθες πρότειναν στους Έλληνες να κόψουν τις γέφυρες στον Δούναβη, ώστε ο Δαρείος να εγκλωβιστεί και να τον αποτελειώσουν.
Ο Μιλτιάδης συμφώνησε με την πρόταση υποστηρίζοντας ότι έτσι οι Έλληνες θα απαλλάσονταν μια για πάντα από τον Περσικό κίνδυνο και θα ελευθερώνονταν η Θράκη, τα κοντά στην Μικρασιατική παραλία νησιά και οι Ιωνικές πόλεις που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες. Η πρόταση θα περνούσε αν δεν αντιδρούσε ο Αιάκης, ο γιός του Συλοσώντα, ήδη τύραννος της Σάμου. Μαζί του τάχθηκε ο Ιστιαίος, τύραννος της Μιλήτου, με το σκεπτικό ότι θα έχαναν την από τους Πέρσες δοτή εξουσία τους, αν γινόταν κάτι τέτοιο. Με όλα αυτά όμως, ο Μιλτιάδης είχε μάθει καλά τους Πέρσες και τους συμμάχους τους και κυρίως την ψυχολογία και το πως πολεμούσαν. Επέστρεψε στην Αθήνα μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και το σωτήριο έτος 490 π.χ τον βρήκε στρατηγό της φυλής του.

 

 

Πίσω